Un día como otro cualquiera, se dio cuenta.
Se dio cuenta un día como otro cualquiera de que había un lastre de plomo en su mirada.
De que su mirada estaba impregnada de tristeza. De que su tristeza estaba llena de ira. De que su ira le impedia ser, le impedía vivir como gustaba. De que vivir como gustaba generaba más ira.
Llevaba varios días, varias semanas sin parar de llorar. Su ausente presencia comenzaba a preocupar, y llegaban las preguntas. Preguntas que no era capaz de responder sinceramente, ni ante ella, ni ante el mundo. Miedos que no era capaz de compartir ni de afrontar en soledad.
Algunas veces, un rastro de lucidez la iluminaba temporalmente, y eso aún le hacía sentir peor, porque sabía que no estaba siendo correcta, racional. Le entraban ganas de gritar, de despotricar, de romperse la garganta diciéndole al mundo lo mucho que lo odiaba. Pero su rabia era pronto contenida, convirtiéndose en una triste gota de agua que surcaba su mejilla, erosionando un poco más su demacrado rostro.
...
Efímera existencia, que se rompe como un fino papel; cuerpos, cuerpos endebles, frágiles como alas de mariposa rotas que no pueden volar, alas que ansían ser libres, que se baten incesantemente en una lucha por sobrevivir.
Despojarse de las cadenas. Intentar con ahínco superar los miedos, dar un paso más, y otro, y otro, y otro... Pequeños pasos que valen un mundo. El esfuerzo máximo de un alma esencializado en una pequeña acción.
Wake up in New York - Craig Armstrong
domingo, 27 de febrero de 2011
sábado, 29 de enero de 2011
El baúl de los recuerdos
Tallerazos de los grupos A y C, esta vez con nuevo tema, "Regirant l'armari". A través de los objetos, de la música, cada uno iba reviviendo viejos momentos, explicando diferentes mundos y situaciones. Con un toque algo más cómico en algunos casos y mucho peso dramático en otros. Y defendiendo a muerte el trabajo, fuera cual fuera.
"No ploris, no ploris, que no pasa res..."
Veo en estos talleres que nosotros, actores, tenemos cosas que decirle al mundo, y que estamos adquiriendo las herramientas para poder hacerlo, cada uno a su manera.
Huelga decir que me ha encantado.
"No ploris, no ploris, que no pasa res..."
Veo en estos talleres que nosotros, actores, tenemos cosas que decirle al mundo, y que estamos adquiriendo las herramientas para poder hacerlo, cada uno a su manera.
Huelga decir que me ha encantado.
sábado, 22 de enero de 2011
Cubiertos por un mar de alas, en las profundidades de un colorido bosque donde los rayos de la luz se esconden de miradas ajenas que los buscan, refugiándose en músicas que hablan sobre las aves y sus tristes lamentos. Así, también los hombres buscamos el refugio bajo sus altos muros, queriendo confundirnos con las piedras con tal de no sentir el frío de la máquina que alberga nuestro pecho. Buscamos el silencio.
Pau Casals – El Cant Del Ocells
miércoles, 22 de diciembre de 2010
Otro mundo, otros mundos.
Los nervios, el estrés, el cansancio de estas últimas semanas se evade poco a poco...
Ayer presentamos los talleres de "Soñar despiertos", nuestro grupo y dos más. Talleres muy distintos pero no por ello mejores ni peores, en los que cada uno hizo lo que pudo para transportar al público a su propio mundo de fantasía. Para mí fue como una gran fiesta, un regalo de Navidad, poder compartir el trabajo con los demás; trabajo del que he disfrutado enormemente a pesar de las dificultades que hemos tenido, con dos personas que son maravillosas y que lo han facilitado a más no poder.
Un escenario vacío, completamente negro, un plástico en el suelo y tres actores. Y con eso, poder contar una historia. Nada más. Nada más es necesario para soñar que uno mismo.
Por eso, os invito a que soñéis.
¡Soñad, soñad, soñad...!
Porque como dijo Whitman, "sólo en sueños es libre el hombre".
Ayer presentamos los talleres de "Soñar despiertos", nuestro grupo y dos más. Talleres muy distintos pero no por ello mejores ni peores, en los que cada uno hizo lo que pudo para transportar al público a su propio mundo de fantasía. Para mí fue como una gran fiesta, un regalo de Navidad, poder compartir el trabajo con los demás; trabajo del que he disfrutado enormemente a pesar de las dificultades que hemos tenido, con dos personas que son maravillosas y que lo han facilitado a más no poder.
Un escenario vacío, completamente negro, un plástico en el suelo y tres actores. Y con eso, poder contar una historia. Nada más. Nada más es necesario para soñar que uno mismo.
Por eso, os invito a que soñéis.
¡Soñad, soñad, soñad...!
Porque como dijo Whitman, "sólo en sueños es libre el hombre".
sábado, 13 de noviembre de 2010
Ara et toca a tu.
N'hi ha persones que, encara que no ens agrade, diuen veritats com temples. No volem escoltarles, perqué ens toquen directament al cor... , però les sentim igualment. Podem confondre el mal que creiem que ens fan amb eixe contacte directe amb els nostres sentiments, amb la part més fonsa i més ben guardada que tenim.
N'hi ha cops que ens toca despullar-nos davant el públic. Despullar, no el nostre cos, sino la nostra ànima. I creiem que fa vergonya, però el que fa es por. Por de sentir que som vulnerables, efímers, tan fràgils... Por, de sentir-nos humans, en definitiva.
Encara no he trobat el meu espai, la meva propia manera de fer descansar la ment i l'esperit de tot allò que m'envolta. El "botón de off" de que parle tan sovint. Sé que n'està a prop, però he de lluitar una mica més, m'ho he de guanyar. I per poder fer això, he de creure que m'ho mereixo. Creure de debó.
N'hi ha cops que ens toca despullar-nos davant el públic. Despullar, no el nostre cos, sino la nostra ànima. I creiem que fa vergonya, però el que fa es por. Por de sentir que som vulnerables, efímers, tan fràgils... Por, de sentir-nos humans, en definitiva.
Encara no he trobat el meu espai, la meva propia manera de fer descansar la ment i l'esperit de tot allò que m'envolta. El "botón de off" de que parle tan sovint. Sé que n'està a prop, però he de lluitar una mica més, m'ho he de guanyar. I per poder fer això, he de creure que m'ho mereixo. Creure de debó.
jueves, 4 de noviembre de 2010
Cuidándote
Despacito cuando tú dormías
ella te hablaba, te preguntaba, te protegía.
Ella prometió darte todo,
pero solo pudo darte lo que tuvo.
Y para ti lo más hermoso
era amanecer junto a sus ojos,
iluminando el mundo
Pero los pájaros no pueden ser enjaulados
porque ellos son del cielo, ellos son del aire.
Y su amor es demasiado grande para guardarlo
Volaste alrededor de la luna con ella,
le pediste que nunca se fuera,
y ella respondió:
"Mi amor siempre estará... cuidantote"
Y la dejaste volar
y tus ojos lloraron hasta doler
pero solo tu sabias
que así tenía que ser
que así... tenia que ser...
Ella prometió darte todo,
pero solo pudo darte lo que tuvo
y para ti lo más hermoso
era amanecer junto a sus ojos
iluminando el mundo.
Pero los pájaros no pueden ser enjaulados
Porque ellos son del cielo, ellos son del aire
Y su amor es demasiado grande para guardarlo
Y la dejaste volar
Y tus ojos lloraron hasta doler
Pero solo tu sabias
Que así tenia que ser
Y la dejaste volar
Y sus ojos lloraron hasta doler
Pero solo ella sabia
Que así tenia que ser
Y la dejaste volar
Y tus ojos lloraron hasta doler
Pero solo tu sabias
Que así tenia que ser
Que así... tenia que ser...
ella te hablaba, te preguntaba, te protegía.
Ella prometió darte todo,
pero solo pudo darte lo que tuvo.
Y para ti lo más hermoso
era amanecer junto a sus ojos,
iluminando el mundo
Pero los pájaros no pueden ser enjaulados
porque ellos son del cielo, ellos son del aire.
Y su amor es demasiado grande para guardarlo
Volaste alrededor de la luna con ella,
le pediste que nunca se fuera,
y ella respondió:
"Mi amor siempre estará... cuidantote"
Y la dejaste volar
y tus ojos lloraron hasta doler
pero solo tu sabias
que así tenía que ser
que así... tenia que ser...
Ella prometió darte todo,
pero solo pudo darte lo que tuvo
y para ti lo más hermoso
era amanecer junto a sus ojos
iluminando el mundo.
Pero los pájaros no pueden ser enjaulados
Porque ellos son del cielo, ellos son del aire
Y su amor es demasiado grande para guardarlo
Y la dejaste volar
Y tus ojos lloraron hasta doler
Pero solo tu sabias
Que así tenia que ser
Y la dejaste volar
Y sus ojos lloraron hasta doler
Pero solo ella sabia
Que así tenia que ser
Y la dejaste volar
Y tus ojos lloraron hasta doler
Pero solo tu sabias
Que así tenia que ser
Que así... tenia que ser...
lunes, 1 de noviembre de 2010
Suscribirse a:
Entradas (Atom)